Είναι ευρέως γνωστό πλέον αλλά και αποδεκτό πως η τηλεόραση έχει το μεγαλύτερο βαθμό πρόσβασης στο κοινωνικό σύνολο, αποτελώντας έτσι το μέσο που συγκεντρώνει την μεγαλύτερη δύναμη στα χέρια του. Πολλή μεγαλύτερη θα έλεγε κανείς από όση ενδεχομένως θα έπρεπε και σίγουρα αρκετά μεγαλύτερη από αυτή του ραδιοφώνου και της εφημερίδας.
Η αντίληψη μας γύρω από τα πράγματα και τον κόσμο που μας περιβάλλει καθημερινά διαμορφώνεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ειδικότερα από το τηλεοπτικό τοπίο της χώρας. Όμως πόσο ασφαλής μπορεί να θεωρηθεί αυτή η τυφλή εμπιστοσύνη που πολλοί Έλληνες δείχνουν στα μέσα αυτά? Το θέμα είναι πως όσο συχνά και αν γίνεται αναφορά στην αντικειμενικότητα και στην εγκυρότητα που πρέπει να έχουν οι ειδήσεις, όλοι λίγο πολύ έχουμε αρχίσει να "ψιλιαζόμαστε" το γεγονός πως η τηλεόραση δεν μεταφέρει τα γεγονότα αυτούσια με μοναδικό σκοπό την ενημέρωση του πολίτη, αλλά τα διαμορφώνει κατά πως θέλει εκείνη ανάλογα με τα συμφέροντα που διακυβεύονται σε κάθε περίπτωση. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως η τηλεόραση είναι μια οικονομική επιχείρηση και όπως σε όλες τις άλλες επιχειρήσεις, οι υπεύθυνοι σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να καθίσουν με σταυρωμένα τα χέρια βλέποντας τα κέρδη τους να μειώνονται.
Ωστόσο πρέπει να αναγνωρίσουμε τόσο σε σταθμούς όσο και σε συγκεκριμένους δημοσιογράφους πως κάνουν ότι μπορούν προκειμένου να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της εποχής και να δραματοποιήσουν τα γεγονότα όσο το δυνατόν περισσότερο. Σκοπός έχει πάψει να είναι πλέον η πραγματικότητα αυτή καθεαυτή. (Συμβιβαζόμαστε και με κάτι που απλά φαίνεται αληθινό και ας μην είναι! ) Τα θέματα και τα γεγονότα υπόκεινται σε διεργασίες και προσαρμογές έτσι ώστε στο τέλος να έχουν πάρει μια τέτοια μορφή που θα είναι πιστευτά και εύκολα στην κατανόηση από το ευρύ κοινό. Το πρόβλημα άλλωστε στη σημερινή εποχή όπως είχε πει και ο Neil Postman, δεν είναι οτι οι ειδήσεις παρουσιάζονται με ψυχαγωγικό τρόπο, αλλά οτι η τηλεόραση παρουσιάζει οτιδήποτε σαν ψυχαγωγία. Χάνεται η αλήθεια, χάνεται η αντικειμενική ματιά, χάνεται η έγκυρη ενημέρωση και απομένει μονάχα η δημιουργία συγκινήσεων, η υπερβολή και η μεγαλοποίηση γεγονότων που δεν θα έπρεπε να μεγαλοποιούνται αλλά να δίνονται στις πραγματικές τους διαστάσεις.
Άραγε πότε χάσαμε την μπάλα και τα γεγονότα ξέφυγαν τόσο από τα όρια? Πότε η τηλεόραση και η άνθρωποι που δουλεύουν σε αυτή έπαψαν να ξεχωρίζουν το αληθινό από το ψεύτικο και το έντιμο απ’το ανέντιμο? Ή ακόμη χειρότερα έπαψαν να νοιάζονται για διαχωρισμούς σαν και αυτούς? Τέλος, πότε φτάσαμε στο σημείο που η καθαρή είδηση δεν είναι αρκετή, αλλά πρέπει να πασπαλίζεται με συγκινήσεις, δράματα και άλλα τέτοια παρόμοια για να "πουλάει" όπως συνηθίζουν να λένε και οι άνθρωποι των μέσων? Θα βελτιωθεί άραγε ποτέ η κατάσταση ή μόνο στις ταινίες νικάει η αλήθεια που μας δίνει το πολυπόθητο happy end…?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου