ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΜΑΣ ΦΛΟΜΩΝΟΥΝ ΣΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΚΑΙ ΣΤΑ...ΨΕΜΑΤΑ?

Πολλά διαδραματίστηκαν τις τελευταίες μέρες και ακόμη περισσότερα ακούστηκαν για τα γεγονότα αυτά, που έπληξαν και συνεχίζουν να πλήττουν το κέντρο της Αθήνας χωρίς για ακόμη μια φορά να πάρουμε ικανοποιητικές απαντήσεις.

Και πάλι πολλά ήταν τα πρόσωπα που παρέλασαν από τις οθόνες μας στα τηλεοπτικά δελτία και στις ενημερωτικές εκπομπές, λέγοντας ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, χωρίς να δίνουν την πρέπουσα σημασία στο τραγικό περιστατικό που σημάδεψε τα φετινά Χριστούγεννα και που στάθηκε αφορμή μια ολόκληρη γενιά να ξεσηκωθεί με ένα τρόπο άνευ προηγουμένου και να κατακλύσει τους δρόμους της Αθήνας και όχι μόνο, επί μια ολόκληρη εβδομάδα. Όλοι αυτοί οι νέοι, μαθητές, φοιτητές αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας, διαμαρτυρήθηκαν και θα συνεχίσουν να το κάνουν, όπως λένε για τα χαμένα τους όνειρα, για το μέλλον που νιώθουν πως δεν έχουν και σαφώς για την παντελή απουσία της κυβέρνησης όχι μόνο στα γεγονότα αυτά αλλά και στα υπόλοιπα σκάνδαλα που αντιμετωπίζει η χώρα τους τελευταίους μήνες.

Για μια ολόκληρη εβδομάδα που η πόλη μας κυριολεκτικά είχε πάρει φωτιά, όλοι οι Έλληνες είχαμε έντονα στο μυαλό μας την εικόνα ενός ακυβέρνητου πλοίου που βυθιζόταν σιγά σιγά και ο καπετάνιος του, ο πρωθυπουργός κύριος Κώστας Καραμανλής, το είχε εγκαταλείψει απ΄την αρχή στη μοίρα του ή τουλάχιστον είχε κάνει πίσω με τα γεγονότα να τον ξεπερνάνε.

Τώρα κάμποσες μέρες μετά και έχοντας όλοι καθαρότερο μυαλό και σκέψη για να εξηγήσουμε όλα αυτά που έλαβαν χώρα στον τόπο μας, κάνοντας μια αναδρομή βλέπουμε παντού συγκάλυψη και ψέματα να μας βομβαρδίζουν από όλες τις κατευθύνσεις και να διαδέχονται το ένα το άλλο. Ψέματα του αστυνομικού που αφαίρεσε την ζωή του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια εκείνο το βράδυ του Σαββάτου. Ψέματα από τον συνήγορο του κατηγορουμένου, κ. Αλέξη Κούγια, ο οποίος δεν δίστασε να σπιλώσει ακόμη και μεταθάνατον την μνήμη του άτυχου παιδιού προκειμένου να υπερασπιστεί τον πελάτη του, με συκοφαντίες που διαψεύστηκαν από την οικογένεια του νέου, από τον περίγυρό του και από το ίδιο το σχολείο στο οποίο φοιτούσε. Νομίζαμε ακόμη πως τουλάχιστον ξέραμε και είχαμε μια ξεκάθαρη εικόνα του ποιοι είναι οι λεγόμενοι αντιεξουσιαστές, γνωστοί-άγνωστοι ή κουκουλοφόροι, όπως θέλετε πείτε τους, που επί μέρες έκαιγαν και έσπαγαν την Αθήνα αλλά τελικά για ακόμη μια φορά διαπιστώσαμε την πλάνη στην οποία πέσαμε, μόλις είδαμε το βίντεο-ντοκουμέντο στο οποίο όλοι μαζί αστυνομικοί και κουκουλοφόροι συνομιλούν ήρεμα και περπατούν μαζί.

Πώς είναι δυνατόν λοιπόν οι νέοι και γενικά οι πολίτες μιας χώρας έπειτα από όλα αυτά να εμπιστευτούν τους ανθρώπους που τους κυβερνούν? Πώς να μην διαμαρτύρονται όλοι κατεβαίνοντας στους δρόμους και παλεύοντας για ένα καλύτερο αύριο? Τι να απέγινε άραγε η υπόθεση Ζαχόπουλου που για μήνες μας είχε απασχολήσει? Τι άλλα στοιχεία άραγε ήρθαν στο φως σχετικά με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου και τα οποία δεν θα μάθουμε ποτέ αφού όπως τόσα και τόσα άλλα συγκαλήφθηκαν τόσο μεθοδευμένα και με απερίγραπτη μαεστρία? Πολύ φοβάμαι οτι αν συνεχίσουμε έτσι θα έρθει η στιγμή που για ακόμη μια φορά θα αναρωτηθούμε : Τι να απέγινε άραγε εκείνος ο αστυνομικός που σκότωσε εν ψυχρώ το 15χρονο παλικάρι? Άραγε να τιμωρήθηκε όπως του άξιζε......?

ΖΗΤΩ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ !!!

Έτσι πρέπει να αναφωνούν οι Ευρωπαίοι, τουλάχιστον οι πιο αισιόδοξοι, γιατί αν μη τι άλλο το μεγάλο αυτό φαινόμενο που έπληξε ολόκληρο τον κόσμο πρέπει να τους διδάξει συν τοις άλλοις οτι μόνο με συνεργασία και κοινή ευρωπαϊκή γνώμη θα αντιμετωπιστούν παγκόσμιες κρίσεις σαν και αυτή. Αυτό φαίνεται να ήταν το μήνυμα του συνεδρίου με τίτλο «Ευρωπαϊκές Ειδήσεις και Τηλεόραση», που διοργανώθηκε στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής στην οδό Σταδίου 13 στις 27 Νοεμβρίου. Αυτό και οτι υπάρχει ανάγκη για αλλαγή και εκσυγχρονισμό στα μέσα μαζικής ενημέρωσης σχετικά με τον τρόπο που χειρίζονται τα ευρωπαϊκά θέματα.
Η 3η ενότητα του συνεδρίου αυτού με συντονιστή τον κ. Προκόπη Δούκα, παρουσιαστή του δελτίου ειδήσεων της ελληνικής κρατικής τηλεόρασης ΕΤ1, είχε ως θέμα την ευρωπαϊκή πληροφόρηση στη τηλεόραση και κατά πόσο εξειδικευμένη ή γενικού περιεχομένου είναι αυτή. Παίρνοντας πρώτη τον λόγο η κα. Gardenia Trezzini, αρχισυντάκτρια του τηλεοπτικού σταθμού Euronews, παρατήρησε με επιτυχία, πως στη σημερινή εποχή που ζούμε ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει στην Ευρώπη. Τα θέματα γύρω από την Ε.Ε (Ευρωπαϊκή Ένωση) φαντάζουν πληκτικά και δυσνόητα στον απλό κόσμο και μερίδιο ευθύνης για το γεγονός αυτό έχουν φυσικά και οι δημοσιογράφοι.
Το πρόβλημα σύμφωνα με την δημοσιογράφο και επικεφαλή του τομέα ενημέρωσης του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής, κα. Αλεξία Κουλούρη, έγκειται στο γεγονός οτι η ευρωπαϊκή είδηση αντιμετωπίζεται ως εξειδικευμένη και οι πολίτες δηλώνουν πλήρη άγνοια για θέματα που αφορούν στην ευρωπαϊκή ενημέρωση. Υπάρχει όμως ένα κανάλι, το κανάλι της Βουλής που είναι σε θέση να κάνει την διαφορά και την κάνει έχοντας ήδη εντάξει στο πρόγραμμά της εκπομπές που ασχολούνται με τις δραστηριότητες των ευρωβουλευτών δημιουργώντας έτσι ολοκληρωμένα πορτρέτα αυτών, με στόχο να κεντρίσει το ενδιαφέρον γύρω από τα πρόσωπα αυτά, σε σφαιρικό κυρίως επίπεδο και όχι μόνο όσον αφορά στις πολιτικές τους θέσεις και τοποθετήσεις μέσα στη Βουλή.
Ο κ. Jean-Yves Bonsergent, γενικός διευθυντής του τηλεοπτικού σταθμού France 24, τόνισε με την σειρά του πως όπως και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, έτσι και στην Γαλλία το κοινό δεν ενδιαφέρεται για το τι γίνεται μέσα στη Βουλή. Το μοναδικό τους μέλημα είναι ποιες επιπτώσεις θα έχουν αυτές οι αποφάσεις και πόσο θα επηρεάσουν την καθημερινή τους ζωή. Γι’αυτόν τον λόγο μάλιστα ο σταθμός France 24 σε κάθε δελτίο ειδήσεων που παρουσιάζει , φροντίζει πάντα να γίνεται μια παρέμβαση με κάποιο ευρωπαϊκό θέμα για να αρχίσει η Ευρώπη να "μπαίνει" μέσα στο μυαλό των ανθρώπων και να γίνεται κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Ένα δεύτερο θέμα που έθεσε ο κ. Bonsergent ήταν σχετικά με τις νέες τεχνολογίες και την σωστή εκμετάλλευσή τους από τους δημοσιογράφους. Όπως χαρακτηριστικά είπε η νέα τεχνολογία έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας και μας επιτρέπει να παίρνουμε πληροφορίες από παντού και γρήγορα, κάτι που οι νέοι απ’άκρη σ’άκρη του κόσμου γνωρίζουν καλά. Πρέπει επομένως να γίνει εκτενέστερη χρήση και του διαδικτύου, και των κινητών τηλεφώνων και ο,τι άλλο προστάζει χρόνο με το χρόνο η τεχνολογία.
Όπως είπε άλλωστε και ο κ. Ludovico Di Meo, αναπληρωτής διευθυντής του δελτίου ειδήσεων (TG2) της ιταλικής τηλεόρασης RAI, « Μια είδηση που δεν μεταδίδεται, είναι ήττα για τον δημοσιογράφο, αλλά και την ίδια την δημοσιογραφία » και τα παραπάνω λεγόμενα έρχεται να συμπληρώσει με την άποψή του και ο κ. Christian Trippe, διευθυντής του γραφείου της Deutsche Welle στις Βρυξέλλες, ο οποίος συμφωνεί με την άποψη πως οι ειδήσεις πρέπει να διαμορφώνονται και να παρουσιάζονται όσο πιο ελκυστικά για τον ακροατή γίνεται.
Τελευταίος ομιλητής της ενότητας ήταν ο κ. Αντώνης Αλαφογιώργος, δημοσιογράφος της ελληνικής κρατικής τηλεόρασης ΝΕΤ, ο οποίος ασχολήθηκε με το πρόβλημα της αδιαφορίας που συναντάται σήμερα στο ευρύ κοινό σχετικά με τα θέματα της Ευρώπης, αλλά και με την άγνοια που υπάρχει σε μεγάλο βαθμό ακόμη και απ΄την πλευρά των ίδιων των δημοσιογράφων. Δυστυχώς συνέχισε, στην Ελλάδα πολύ λίγο ασχολούμαστε όλοι με τα τεκταινόμενα στην Ε.Ε και αυτό πρέπει να αλλάξει. Φτάνοντας στο κλείσιμο, όπως συμπέρανε και ο κ. Δούκας θα μπορούσαμε να πούμε πως διαφαίνεται μια νότα αισιοδοξίας για το μέλλον, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε και να αλλάξουμε κάποια πράγματα. Πρέπει να πούμε ναι στην εξειδίκευση, ναι στις νέες τεχνολογίες που θα μας φέρουν πιο κοντά. Μόνο τότε ο κόσμος θα αρχίσει να δείχνει ενδιαφέρον και θα ασχοληθεί ουσιαστικά με τα ευρωπαϊκά θέματα. Μα πάνω απ’όλα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η Ευρώπη δεν είναι κάτι απόμακρο και ξένο και κυρίως να πάψουμε να θεωρούμε τα ευρωπαϊκά ζητήματα ως διεθνή.

ΕΧΘΡΟΙ ΕΞ ΑΙΜΑΤΟΣ

Το θεατρικό έργο του γνωστού σε όλους μας Αρκά με τίτλο "Εχθροί εξ αίματος" παίρνει πλέον σάρκα και οστά πάνω στο σανίδι. Η εν λόγω παράσταση γίνεται πραγματικότητα και υπόσχεται στους θεατές, οι οποίοι θαυμάζουν τον Αρκά και το προσωπικό του χιούμορ, σίγουρα μια μοναδική και αλλιώτικη εμπειρία.
Είναι το πρώτο θεατρικό έργο που έχει γράψει ο δημιουργός και όσοι το διαβάσουν προτού δουν την παράσταση, θα βεβαιωθούν αμέσως πως δεν υστερεί ούτε σε χιούμορ, ούτε σε καυστικές ατάκες αλλά ούτε και σε πανέξυπνους διαλόγους, όπως μας έχει συνηθίσει ο Αρκάς όλα αυτά τα χρόνια στο κόμικς του. Ολόκληρο το έργο μάλιστα είναι ένας μεγάλος και ξεκαρδιστικός διάλογος. Η συζήτηση αυτή γίνεται ανάμεσα στο Παχύ Έντερο, στο Λεπτό Έντερο και το δεξί Νεφρό, όπου προσωποποιημένα πια, τα όργανα αυτά συναντιούνται μέσα στο ανθρώπινο σώμα και αρχίζουν να κουβεντιάζουν, φοβούμενοι για το μέλλον τους αφού ο άνθρωπος στον οποίο ανήκουν έχει μόλις μπει στην εντατική.
Η όλη προσπάθεια γίνεται κάτω από την σκηνοθετική ματιά του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου με πρωταγωνιστές τους Λαέρτη Mαλκότση, Ανδρέα Κωνσταντίνου και Παντελή Δεντάκη στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Οι ημέρες παραστάσεων είναι Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 9.15 μ.μ. και Κυριακή στις 7.30 μ.μ και 10.15 μ.μ. Οι τιμές των εισιτηρίων κυμαίνονται στα 20 ευρώ το κανονικό και 15 ευρώ το φοιτητικό για Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, ενώ τις Τετάρτες και τις Πέμπτες η τιμή είναι 18 ευρώ το κανονικό και 13 ευρώ το φοιτητικό. Το τηλέφωνο του θεάτρου για κρατήσεις είναι 210-9212900.

"ANTIKEIMENIKH" ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ...

Είναι ευρέως γνωστό πλέον αλλά και αποδεκτό πως η τηλεόραση έχει το μεγαλύτερο βαθμό πρόσβασης στο κοινωνικό σύνολο, αποτελώντας έτσι το μέσο που συγκεντρώνει την μεγαλύτερη δύναμη στα χέρια του. Πολλή μεγαλύτερη θα έλεγε κανείς από όση ενδεχομένως θα έπρεπε και σίγουρα αρκετά μεγαλύτερη από αυτή του ραδιοφώνου και της εφημερίδας.

Η αντίληψη μας γύρω από τα πράγματα και τον κόσμο που μας περιβάλλει καθημερινά διαμορφώνεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ειδικότερα από το τηλεοπτικό τοπίο της χώρας. Όμως πόσο ασφαλής μπορεί να θεωρηθεί αυτή η τυφλή εμπιστοσύνη που πολλοί Έλληνες δείχνουν στα μέσα αυτά? Το θέμα είναι πως όσο συχνά και αν γίνεται αναφορά στην αντικειμενικότητα και στην εγκυρότητα που πρέπει να έχουν οι ειδήσεις, όλοι λίγο πολύ έχουμε αρχίσει να "ψιλιαζόμαστε" το γεγονός πως η τηλεόραση δεν μεταφέρει τα γεγονότα αυτούσια με μοναδικό σκοπό την ενημέρωση του πολίτη, αλλά τα διαμορφώνει κατά πως θέλει εκείνη ανάλογα με τα συμφέροντα που διακυβεύονται σε κάθε περίπτωση. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως η τηλεόραση είναι μια οικονομική επιχείρηση και όπως σε όλες τις άλλες επιχειρήσεις, οι υπεύθυνοι σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να καθίσουν με σταυρωμένα τα χέρια βλέποντας τα κέρδη τους να μειώνονται.

Ωστόσο πρέπει να αναγνωρίσουμε τόσο σε σταθμούς όσο και σε συγκεκριμένους δημοσιογράφους πως κάνουν ότι μπορούν προκειμένου να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της εποχής και να δραματοποιήσουν τα γεγονότα όσο το δυνατόν περισσότερο. Σκοπός έχει πάψει να είναι πλέον η πραγματικότητα αυτή καθεαυτή. (Συμβιβαζόμαστε και με κάτι που απλά φαίνεται αληθινό και ας μην είναι! ) Τα θέματα και τα γεγονότα υπόκεινται σε διεργασίες και προσαρμογές έτσι ώστε στο τέλος να έχουν πάρει μια τέτοια μορφή που θα είναι πιστευτά και εύκολα στην κατανόηση από το ευρύ κοινό. Το πρόβλημα άλλωστε στη σημερινή εποχή όπως είχε πει και ο Neil Postman, δεν είναι οτι οι ειδήσεις παρουσιάζονται με ψυχαγωγικό τρόπο, αλλά οτι η τηλεόραση παρουσιάζει οτιδήποτε σαν ψυχαγωγία. Χάνεται η αλήθεια, χάνεται η αντικειμενική ματιά, χάνεται η έγκυρη ενημέρωση και απομένει μονάχα η δημιουργία συγκινήσεων, η υπερβολή και η μεγαλοποίηση γεγονότων που δεν θα έπρεπε να μεγαλοποιούνται αλλά να δίνονται στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Άραγε πότε χάσαμε την μπάλα και τα γεγονότα ξέφυγαν τόσο από τα όρια? Πότε η τηλεόραση και η άνθρωποι που δουλεύουν σε αυτή έπαψαν να ξεχωρίζουν το αληθινό από το ψεύτικο και το έντιμο απ’το ανέντιμο? Ή ακόμη χειρότερα έπαψαν να νοιάζονται για διαχωρισμούς σαν και αυτούς? Τέλος, πότε φτάσαμε στο σημείο που η καθαρή είδηση δεν είναι αρκετή, αλλά πρέπει να πασπαλίζεται με συγκινήσεις, δράματα και άλλα τέτοια παρόμοια για να "πουλάει" όπως συνηθίζουν να λένε και οι άνθρωποι των μέσων? Θα βελτιωθεί άραγε ποτέ η κατάσταση ή μόνο στις ταινίες νικάει η αλήθεια που μας δίνει το πολυπόθητο happy end…?

Η εγκληματικότητα στην Ελλάδα του 2008

Άραγε πόσο δύσκολο ή πόσο εύκολο είναι να παρανομήσει κάποιος? Από την πιο μικρή παράβαση έως και να οδηγηθεί στο έγκλημα. Άραγε ποια δύναμη ωθεί τους ανθρώπους προς αυτήν την κατεύθυνση, προς την εγκληματικότητα? Ίσως και να ξαφνιαζόμασταν δυσάρεστα αν συνειδητοποιούσαμε πόσο εύκολα και πόσο γρήγορα γίνεται να ξεπεράσει ο οποιοσδήποτε από εμάς κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες αυτή τη λεπτή γραμμή μεταξύ της λογικής και της τρέλας εκείνης που μας οδηγεί στο να κάνουμε κακό στον συνανθρωπό μας αλλά και στον ίδιο τον εαυτό μας. Είναι πάντα όμως το έγκλημα κατακριτέο ή υπάρχουν περιπτώσεις όπου η παραβίαση των νόμων είναι θεμιτή και δικαιολογημένη?

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι φυσικά ναι. Δεν χρειάζεται να είμαστε νομικοί για να κατανοήσουμε πως αν διαπραχθεί κάποιο έγκλημα εν βρασμώ και δεν είναι σχεδιασμένο, ή αν ο δράστης αντιμετωπίζει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα ή ακόμη και όταν το θύμα γίνεται θύτης γιατί βρίσκεται σε αυτοάμυνα, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η παράβαση των κανόνων και η χρήση ορισμένων ελαφρυντικών στοιχείων για τον λεγόμενο δράστη κρίνονται αναγκαία.

Παρόλα αυτά βέβαια το ζήτημα της εγκληματικότητας και κατά πόσο αυτή επηρεάζει την κοινωνία δεν παύει και δεν πρέπει να πάψει ποτέ να μας απασχολεί. Μπορεί σύμφωνα με έρευνες η χώρα μας να παρουσιάζει τα χαμηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας στην Ευρώπη σε σχέση με τις άλλες χώρες (τα πρωτεία έχει η Βρετανία), ωστόσο το γεγονός αυτό δεν πρέπει να μας εφησυχάζει καθόλου. Όσο περνάνε τα χρόνια η Ελλάδα αυξάνει τα ποσοστά της κατά 3-4% ετησίως με σταθερό ρυθμό. Σύμφωνα με στοιχεία της ελληνικής αστυνομίας σε σύγκριση με το πρώτο εξάμηνο του 2007, το 2008 οι ληστείες εκτοξεύτηκαν στο 43,3%, οι διαρρήξεις στο 21,8%, οι παραβάσεις του νόμου σχετικά με τα ναρκωτικά στο 15% και τέλος ραγδαία αύξηση σημειώθηκε και στα περιστατικά βιασμών της τάξεως του 52% από το 1998 έως και σήμερα.

Πρώτη θέση ανάμεσα στους νομούς της Ελλάδας με την μεγαλύτερη εγκληματικότητα φαίνεται να κατέχει ο νομός Ρεθύμνου, ενώ ο νομός Χανίων παρουσιάζει υψηλό δείκτη ανθρωποκτονιών. Τα Επτάνησα έρχονται πρώτα σε υποθέσεις βιασμών και έπονται η Κρήτη, οι Κυκλάδες και η Χαλκιδική. Στις ληστείες καθώς και στις διαρρήξεις διακρίνονται οι νομοί Αττικής, Ευβοίας, Κορινθίας, Θεσσαλονίκης και Αχαίας.

Αξιωματικοί της ελληνικής αστυνομίας ισχυρίζονται πως η κατοχή όπλων θεωρείται ως ο νούμερο 1 παράγοντας που σχετίζεται με εγκλήματα βίας και πως η αύξηση της εγκληματικότητας στην χώρα μας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους αλλοδαπούς που μη μπορώντας να βρούν μια σταθερή δουλειά μακριά απ’την πατρίδα τους καταφεύγουν σε ληστείες και άλλων ειδών παρανομίες για να εξασφαλίσουν χρήματα. Επίσης τα περιστατικά βίας που παρατηρούνται αρκετά συχνά μέσα σε σχολεία και γενικά μεταξύ ανηλίκων κρούουν όλο και δυνατότερα τον κώδωνα του κινδύνου στους φορείς του κράτους ώστε να δώσουν την πρέπουσα σημασία στο θέμα, πριν και αυτά τα ποσοστά αρχίσουν να παίρνουν ανησυχητική άνοδο.

Η εγκληματικότητα είναι ένα θέμα που αφορά όλους μας, το Κράτος, την κοινωνία και τον καθένα από εμάς μεμονωμένα.Θα μπορούσε να πει κανείς οτι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο είμαστε και συνένοχοι ως ένα βαθμό. Είτε με τις πράξεις μας, είτε πολύ πιο συχνά με την αδιαφορία μας.Γι’αυτό ας ενδιαφερθούμε και γρήγορα μάλιστα...

ΤΡΕΞΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ....

Τα τελευταία χρόνια που το μετρό μπήκε στη ζωή μας νομίζω πως χάρισε στους περισσότερους Έλληνες μια αίσθηση ανακούφισης, ειδικά για το γεγονός ότι μας έδωσε την δυνατότητα να αποφύγουμε τα αστικά λεωφορεία, όσο περνά απ’το χέρι μας τουλάχιστον.
Πόσοι από εμάς άλλωστε δεν αναθεματίσαμε την αργοπορία των λεωφορείων που όταν τα θες γιατί βιάζεσαι πραγματικά έρχονται μετά από 10 ώρες και όταν δεν τα θες εμφανίζονται μπροστά σου στη στάση μέσα σε 5 λεπτά. Ή μήπως υπάρχει κάποιος που ειλικρινά μπορεί να πει ότι του έλειψε το "αγαπημένο" στρίμωγμα μέσα στα λεωφορεία? Τώρα θα πει κάποιος, γιατί δεν υπάρχει στρίμωγμα και στο μετρό? Όλα και όλα..να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Υπάρχει και παραυπάρχει! Αλλά πως να το κάνουμε βρε αδερφέ,άλλον αέρα έχει το μετρό! Και πας γρήγορα και το πιθανότερο είναι να βρεις μια ωραία θεσούλα να κάτσεις και δεν έχεις να κάνεις με τρελούς οδηγούς που νομίζουν ότι στην προηγούμενη ζωή τους ήταν ο Schumacher και προσπαθούν να μας το αποδείξουν. Όλα καλά και όλα άγια επομένως...αλλά! Υπάρχει και ένα μεγάλο ΑΛΛΑ! Όχι που δεν θα υπήρχε δηλαδή. Μην ξεχνιόμαστε άλλωστε, στην Ελλάδα ζούμε!
Τι είναι αυτή η βιασύνη που μας διακατέχει όλους και τι τρέξιμο είναι αυτό στο μετρό μήπως και δεν προλάβουν ? Θεμιτό απολύτως να τρέξεις όταν είσαι κοντά στην αποβάθρα και το βαγόνι είναι έτοιμο να φύγει. Τρέξε κανένα πρόβλημα. Μπορεί και να το προλάβεις, αλλά να τρέχεις από την κορυφή της σκάλας εφόσον οι πόρτες έχουν ήδη κλείσει και σπρώχνοντας όποιον βρεθεί στο διάβα σου, γιατί? Και δεν θα το προλάβεις και το πιθανότερο είναι να αποκομίσεις κάποιο "γαλλικό" σχόλιο από τον διπλανό σου. Το καλύτερο από όλα όμως θαρρώ είναι ο πολιτισμός των Ελλήνων, τον οποίο φροντίζουν καθημερινά να τον δείχνουν και όταν λέω πολιτισμό εννοώ αυτή την ωραία συνήθεια όταν ανοίγουν οι πόρτες στο μετρό να μην περιμένουν οι έξω να αποβιβαστούν πρώτα όσοι είναι μέσα κάνοντας στην άκρη, αλλά να μπουκάρουν βιαστικά μήπως και δεν προλάβουν. Εκεί να δείτε κοσμητικά επίθετα που πέφτουν βροχή!
Το παράδοξο όμως και αυτό που μου κάνει συνέχεια εντύπωση κάθε φορά που χρησιμοποιώ το συγκεκριμένο μέσο είναι πως όταν βγαίνω από το μετρό πάντα μα πάντα όσοι θέλουν να μπουν βιάζονται ποδοπατώντας εμάς τους υπόλοιπους, ενώ κάθε φορά που είμαι στην άλλη πλευρά δηλαδή αυτών που περιμένουν να μπουν πέφτω πάντα στους λίγους εναπομείναντες πολιτισμένους που κάνουν στην άκρη και περιμένουν. Ανεξήγητο...!!!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ( Ή ΘΑΝΑΤΟΣ ) ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ?

Θα έλεγε κανείς πως θεωρείται και είναι ένα απ’τα σημαντικότερα αγαθά που έχει κατακτηθεί απ’τον άνθρωπο, ύστερα από αγώνες και αγώνες σε όλη την υφήλιο. Πόσοι άνθρωποι άλλωστε δεν έχασαν την ζωή τους προσπαθώντας να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη ελευθερία? Την ελευθερία εκείνη που συναντιέται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας και ειδικότερα εκείνη της σκέψης, της έκφρασης και του λόγου που δεν γνωρίζει όρια, που δεν έχει φραγμούς και που δεν συναντά εμπόδια στο διάβα της.
Σήμερα με κατοχυρωμένο πια το δικαίωμα του λόγου, πόσο ελεύθεροι πραγματικά μπορούμε να πούμε ότι είμαστε στο να εκφράσουμε αυτό που σκεφτόμαστε στην κοινωνία στην οποία ζούμε? Αυτή είναι μια σημαντική ερώτηση η οποία δυστυχώς δεν έχει την ίδια απάντηση σε όλες τις κοινωνίες του σήμερα. Έχουμε φτάσει στο σημείο η κάθε χώρα να αντιλαμβάνεται την ελευθερία της έκφρασης με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο ανάλογα με τις ιδέες της, τα ήθη και τα έθιμά της με αποτέλεσμα να λογοκρίνεται αν η ‘ελευθερία’ αυτή ξεπεράσει κάποια όρια ή παραβεί ορισμένους κανόνες.
Το θέμα είναι πως η λεγόμενη ελευθερία του λόγου δεν θα έπρεπε να μπαίνει σε καλούπια. Θα έπρεπε να είναι μια και μοναδική για όλους και να μην έχει προυποθέσεις. Ο κάθε πολίτης απ’την στιγμή που ζει σε μια χώρα έχει το δικαίωμα να εκφέρει την άποψή του, να πάρει θέση σε ζητήματα που τον αφορούν και να τα σχολιάσει όταν και αν το επιθυμεί. Σαφώς θα μπορούσε να πει κανείς οτι αυτή ίσως είναι μια ακραία άποψη γιατί απ’την στιγμή που ο καθένας λέει ότι θέλει τότε μπορεί και να προσβάλλει, να βλασφημεί και να αισχρολογεί τον συνάνθρωπό του παραβιάζοντας τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα κατ’ ιδίαν αλλά όπως έχουμε δει πολλές φορές στους δέκτες μας και δημοσίως και όλα αυτά με την ευλογία του Συντάγματος! Αρκετές είναι οι φορές που μπορούμε να σταματήσουμε ή να τιμωρήσουμε κάποιον που μας συκοφαντεί μέσω των ελληνικών δικαστηρίων και όχι μόνο, τι κάνουμε όμως όταν η πηγή όλων την συκοφαντιών μας είναι ανώνυμη και προέρχεται από το διαδίκτυο για παράδειγμα? Τότε ποιον μηνύουμε και ποιον καταγγέλουμε με την σειρά μας? Η πραγματικότητα είναι μια επομένως και όσο πιο γρήγορα την συνειδητοποιήσουμε εμείς οι Έλληνες, τόσο περισσότερα προβλήματα θα γλυτώσουμε στο μέλλον. Όσο έχει κάποιος το δικαίωμα να λέει ότι θέλει, άλλο τόσο έχει και κάποιος άλλος το δικαίωμα να απαντήσει και να υπερασπιστεί τον εαυτό του με αποδείξεις αν και εφόσον έχει την αλήθεια με το μέρος του. Η ουσία δηλαδή είναι πως όση λογοκρισία και αν επιβάλλει το κράτος στα όργανά του, ένας εργοδότης στον υπάλληλό του ή ακόμη ένας καθηγητής στον μαθητή του, οι απόψεις με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο πρέπει να προβάλλονται και να ακούγονται.
Δεν επιθυμούμε να μας φυμώνουν όταν μιλάμε και αναλόγως δεν πρέπει να έχουμε την απαίτηση να φυμώνονται οι υπόλοιποι όταν η γνώμη τους δεν συμβαδίζει με την δική μας. Ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα και πρέπει να συμπεριφερόμαστε ανάλογα και να είμαστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε το κάθετί ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό.

You Tube....και ξερό ψωμί !

To You Tube έχει μπει για τα κάλα στη ζωή μας από τον Φεβρουάριο του 2005 που πρωτοδημιουργήθηκε και έχει γίνει εξαιρετικά δημοφιλές, στους νέους και όχι μόνο. Για την ακρίβεια τρία χρόνια μετά, αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητάς μας γιατί δεν νοείται πλέον χρήστης που σερφάρει στο Διαδίκτυο και σέβεται τον εαυτό του να μην επισκέπτεται τουλάχιστον μια φορά την ημέρα το You Tube.
Αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι απίστευτες οι δυνατότητες που μας παρέχει. Μπορούμε να ''ανεβάσουμε'' τα δικά μας βιντεάκια, να παρακολουθήσουμε με τη σειρά μας και εμείς άλλα από όλον τον κόσμο και φυσικά να τα αποθηκέυσουμε στον υπολογιστή μας. Μάλιστα στα εγγραμένα μέλη δίνεται η ευκαιρία να βαθμολογήσουν το υλικό που βλέπουν και φυσικά μην ξεχνάμε τα σχόλια που μπορεί να κάνει ο καθένας μας. Ψάχνοντας μπορεί κανείς να ανακαλύψει παλιούς θησαυρούς της ελληνικής τηλεόρασης, καλές αλλά και αλησμόνητες στιγμές, αποσπάσματα εκπομπών,τρέιλερ ταινιών και φυσικά ας μην ξεχάσουμε τον κυριότερο λόγο που μας κάνει να μπαίνουμε στο You Tube. Η αναπαραγωγή τραγουδιών. Τραγουδιών ελληνικών αλλά και από όλο τον κόσμο. Και όλα αυτά θα βρεθούν στην οθόνη μας χωρίς καθόλου έξοδα, με το απλό πάτημα ενός κουμπιού.(Ελπίζω με αυτό να μην σκοτώνουμε την μουσική όπως η πειρατεία!)
Εκμεταλλευτείτε το λοιπόν στο έπακρο, πριν γίνει κάτι και ''κλείσει'' και αυτή η σελίδα όπως έχει γίνει σε ουκ ολίγες χώρες του εξωτερικού.....