Θα έλεγε κανείς πως θεωρείται και είναι ένα απ’τα σημαντικότερα αγαθά που έχει κατακτηθεί απ’τον άνθρωπο, ύστερα από αγώνες και αγώνες σε όλη την υφήλιο. Πόσοι άνθρωποι άλλωστε δεν έχασαν την ζωή τους προσπαθώντας να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη ελευθερία? Την ελευθερία εκείνη που συναντιέται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας και ειδικότερα εκείνη της σκέψης, της έκφρασης και του λόγου που δεν γνωρίζει όρια, που δεν έχει φραγμούς και που δεν συναντά εμπόδια στο διάβα της.
Σήμερα με κατοχυρωμένο πια το δικαίωμα του λόγου, πόσο ελεύθεροι πραγματικά μπορούμε να πούμε ότι είμαστε στο να εκφράσουμε αυτό που σκεφτόμαστε στην κοινωνία στην οποία ζούμε? Αυτή είναι μια σημαντική ερώτηση η οποία δυστυχώς δεν έχει την ίδια απάντηση σε όλες τις κοινωνίες του σήμερα. Έχουμε φτάσει στο σημείο η κάθε χώρα να αντιλαμβάνεται την ελευθερία της έκφρασης με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο ανάλογα με τις ιδέες της, τα ήθη και τα έθιμά της με αποτέλεσμα να λογοκρίνεται αν η ‘ελευθερία’ αυτή ξεπεράσει κάποια όρια ή παραβεί ορισμένους κανόνες.
Το θέμα είναι πως η λεγόμενη ελευθερία του λόγου δεν θα έπρεπε να μπαίνει σε καλούπια. Θα έπρεπε να είναι μια και μοναδική για όλους και να μην έχει προυποθέσεις. Ο κάθε πολίτης απ’την στιγμή που ζει σε μια χώρα έχει το δικαίωμα να εκφέρει την άποψή του, να πάρει θέση σε ζητήματα που τον αφορούν και να τα σχολιάσει όταν και αν το επιθυμεί. Σαφώς θα μπορούσε να πει κανείς οτι αυτή ίσως είναι μια ακραία άποψη γιατί απ’την στιγμή που ο καθένας λέει ότι θέλει τότε μπορεί και να προσβάλλει, να βλασφημεί και να αισχρολογεί τον συνάνθρωπό του παραβιάζοντας τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα κατ’ ιδίαν αλλά όπως έχουμε δει πολλές φορές στους δέκτες μας και δημοσίως και όλα αυτά με την ευλογία του Συντάγματος! Αρκετές είναι οι φορές που μπορούμε να σταματήσουμε ή να τιμωρήσουμε κάποιον που μας συκοφαντεί μέσω των ελληνικών δικαστηρίων και όχι μόνο, τι κάνουμε όμως όταν η πηγή όλων την συκοφαντιών μας είναι ανώνυμη και προέρχεται από το διαδίκτυο για παράδειγμα? Τότε ποιον μηνύουμε και ποιον καταγγέλουμε με την σειρά μας? Η πραγματικότητα είναι μια επομένως και όσο πιο γρήγορα την συνειδητοποιήσουμε εμείς οι Έλληνες, τόσο περισσότερα προβλήματα θα γλυτώσουμε στο μέλλον. Όσο έχει κάποιος το δικαίωμα να λέει ότι θέλει, άλλο τόσο έχει και κάποιος άλλος το δικαίωμα να απαντήσει και να υπερασπιστεί τον εαυτό του με αποδείξεις αν και εφόσον έχει την αλήθεια με το μέρος του. Η ουσία δηλαδή είναι πως όση λογοκρισία και αν επιβάλλει το κράτος στα όργανά του, ένας εργοδότης στον υπάλληλό του ή ακόμη ένας καθηγητής στον μαθητή του, οι απόψεις με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο πρέπει να προβάλλονται και να ακούγονται.
Δεν επιθυμούμε να μας φυμώνουν όταν μιλάμε και αναλόγως δεν πρέπει να έχουμε την απαίτηση να φυμώνονται οι υπόλοιποι όταν η γνώμη τους δεν συμβαδίζει με την δική μας. Ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα και πρέπει να συμπεριφερόμαστε ανάλογα και να είμαστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε το κάθετί ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό.
Σήμερα με κατοχυρωμένο πια το δικαίωμα του λόγου, πόσο ελεύθεροι πραγματικά μπορούμε να πούμε ότι είμαστε στο να εκφράσουμε αυτό που σκεφτόμαστε στην κοινωνία στην οποία ζούμε? Αυτή είναι μια σημαντική ερώτηση η οποία δυστυχώς δεν έχει την ίδια απάντηση σε όλες τις κοινωνίες του σήμερα. Έχουμε φτάσει στο σημείο η κάθε χώρα να αντιλαμβάνεται την ελευθερία της έκφρασης με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο ανάλογα με τις ιδέες της, τα ήθη και τα έθιμά της με αποτέλεσμα να λογοκρίνεται αν η ‘ελευθερία’ αυτή ξεπεράσει κάποια όρια ή παραβεί ορισμένους κανόνες.
Το θέμα είναι πως η λεγόμενη ελευθερία του λόγου δεν θα έπρεπε να μπαίνει σε καλούπια. Θα έπρεπε να είναι μια και μοναδική για όλους και να μην έχει προυποθέσεις. Ο κάθε πολίτης απ’την στιγμή που ζει σε μια χώρα έχει το δικαίωμα να εκφέρει την άποψή του, να πάρει θέση σε ζητήματα που τον αφορούν και να τα σχολιάσει όταν και αν το επιθυμεί. Σαφώς θα μπορούσε να πει κανείς οτι αυτή ίσως είναι μια ακραία άποψη γιατί απ’την στιγμή που ο καθένας λέει ότι θέλει τότε μπορεί και να προσβάλλει, να βλασφημεί και να αισχρολογεί τον συνάνθρωπό του παραβιάζοντας τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα κατ’ ιδίαν αλλά όπως έχουμε δει πολλές φορές στους δέκτες μας και δημοσίως και όλα αυτά με την ευλογία του Συντάγματος! Αρκετές είναι οι φορές που μπορούμε να σταματήσουμε ή να τιμωρήσουμε κάποιον που μας συκοφαντεί μέσω των ελληνικών δικαστηρίων και όχι μόνο, τι κάνουμε όμως όταν η πηγή όλων την συκοφαντιών μας είναι ανώνυμη και προέρχεται από το διαδίκτυο για παράδειγμα? Τότε ποιον μηνύουμε και ποιον καταγγέλουμε με την σειρά μας? Η πραγματικότητα είναι μια επομένως και όσο πιο γρήγορα την συνειδητοποιήσουμε εμείς οι Έλληνες, τόσο περισσότερα προβλήματα θα γλυτώσουμε στο μέλλον. Όσο έχει κάποιος το δικαίωμα να λέει ότι θέλει, άλλο τόσο έχει και κάποιος άλλος το δικαίωμα να απαντήσει και να υπερασπιστεί τον εαυτό του με αποδείξεις αν και εφόσον έχει την αλήθεια με το μέρος του. Η ουσία δηλαδή είναι πως όση λογοκρισία και αν επιβάλλει το κράτος στα όργανά του, ένας εργοδότης στον υπάλληλό του ή ακόμη ένας καθηγητής στον μαθητή του, οι απόψεις με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο πρέπει να προβάλλονται και να ακούγονται.
Δεν επιθυμούμε να μας φυμώνουν όταν μιλάμε και αναλόγως δεν πρέπει να έχουμε την απαίτηση να φυμώνονται οι υπόλοιποι όταν η γνώμη τους δεν συμβαδίζει με την δική μας. Ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα και πρέπει να συμπεριφερόμαστε ανάλογα και να είμαστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε το κάθετί ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου